Boğuluyorum bu gece,
sayılardan
sözlerden
yazamamaktan
ekrandan
ekranın arkasındaki ekrandan
kelime seçememekten
arkadaşlardan
arkadaş olamamamdan
ölmekten
doğumlardan
başkalarının nefret çocuklarından
şiir gibi yazılan şiir olmayan alt altalardan


boğulmakla kalmıyorum
doğuyorum tekrar
aynı kereviz sapından bi tatlı bi de -- çıktı


sigaramın azalmasından
nefret ettiğimmşeylerden
şeylerle kararmaktan

sıkılmaktan daralmaktan

saatin 1 olmasından
yarın sabahki şeylerden
dün sabahkilerden

öldürmek isteğimin olmamasıyla
yaşamak isteğimin sahte mahte oluşuyla
aptal buluşlarla

geberiyorum
gebertiyorum
ellerimi
eldivenlerimden dökülen sırça köşk öğrenci merkezlerinden gelen sonraki sözü bilmeden öncekini unutmak

yıldırım gözleri kana karışırken ağlayan dev ejderhalar gibi
yıldırıyorum gözlerime bakmayanları
yapamıyorum hiç bir şeyi
berbat bir adamın gülümseyişi

geziyorum dünyadan geriye kalanları
o gezegenleri hiç bilmediklerim
besliyorum besmelelerle kedileri
eldivenlerin yalnız uçları

kaldı elbiselerden giden düşler
yapayalnız öğrenilmiş sözler yine geyler
heteroseksüeller
lezbiyenler ve biseksüeller ve levhacılar

görüntüsel sessizlik
ağlıyor gene gine yine yeni gine eldiven

sokulduğum imgeler imge ne iş gidiyor geliyor öbeklerle

gebermek yağmurdan önceki son ses

ısırmak eldivensiz kalan tek düşünce

yapayalnız yine aynı kelime

sanki bir evrensel küme ve hepsi bir

bir aynı
bay bay bay bvay

ellerim ağrıyor
acımıyor
sızlamıyor
ağlıyor
kasılmaktan ağrıyor
sanki beynim ölmüş
yerine bir anıt dikilmiş

bu oldu ne oldu son oldu
geliyor yine başlıyor

sigaram daha da az kaldı 1 buçuk
bağımlılık değil öfkemi bastırmak

tatsızım
bana ait bir damara bağlanmadım hala kasılıyor elim
sanki çok çalışmış
sıkıştırıyorum

bir mezar olsa girmem biliyorum
mezarları sevmiyorum
içki dökenleri de
bayat zavallılar

mucizeleri bile ritüel
ve aynı adetler

çocuklara bakışımdan başka sunabildiğim bi dünya yok ve olmaz da
olmayacak istemiyorum
belki bende bir katil görüyorlar
belki bir yaratık
belki bi uzay mekiği gözlerimde rüyamda görmedim hiç ama kalmış olmalı

aman diyen dilleri kesip çivilerle soğuttuktan sonra, bile yok
kimsenin diline o yakın mesafeden bakamam

gebermek ve laflar
ne çirkin
çok sıkılıyorum kendimden
elimi ve götümü suya sokmak istiyorum
leğenin içinde çamaşırlarım var nemli
onları boşalt ve su doldur

ruhum diye bir şey var
yarın işte boğulmamam lazım
son sigaramı yakıcam

gidebildiğim bi yer yok olmayacak
kaybolduğum yerlerin her biri an
zaten tek yer belki tüm anlarım
bilemem zaten zaten zaten bunlar makara makarna laf

yanlış su içinde kırmızı: votka - vişne suyu

......................................................................................................................





sığamıyorum
oysa
çok şişmanım
sığmam lazımdı
belki yalandan
kendimi sığdırılabilir sanmam
lazımdı
ya da gerçekten
ancak öyle sığılabilirdi


sığmamama

sığmama

yok sığ


bö


geç







































































enlem ve boylam


yeni bi laf öğrenmedim ki






elbette aynı cümleleri kuracağım


















































































































daha


















çok sinirliyim

bişey gibi de değil


saat bir oluyo

bi halt olmuyo


kalpler bitti


insanlar bitti


insan bitti



tanrı ölmüş
insan ölü



ölü insanın yanında ölü bi tanrının hayalini kuran insan
ne fakir
bozuk para kutum










çalkalanıyor










tenimde kaşıntı geziniyor




hiç sevmem









son sigaramı yaktım
okumadığım kitaplar
dizi dizi dizildi
sevmediğim yabancılar
dizi dizi metroda

öfkeli sex suratlı adamlar
korku dolu sex suratlı kadınlar
sokakta bunlar
çok var




canım dans etmek istemiyo
lise öğrencisine ders verirken nasıl sexe ikna ettiğini merak ettim
garip geliyo bana bu fantazi dünyası
ilgi çekici de


dersini bilmek



çok çalışmalıyımlar
az içmem lazımlar

para para para
herkes birer napolyon
delilik ve para
özençler çıkış kapısı gibi





boğuldum boğdum





boğulurken boğuyorum


vızır vızır
sis dumanı
etki alanları
ışıklı sisler

hiç bi sinirim yok



tüm şarkılar kirleniyor
ve ben soğuğum
soğuyorum daha da
ne gibi
kutuplar diil
yemek


kelime işçiliği
hiç sevmediğim iğrenç altın gerdanlıklar



kimse yok hayalimde
ben yalnız galiba çoktan ölümlü oldum
zaten temiz terliğim yok
alamadım hala
ve çoraplarım öç öç öç gibi yerlere fırlatılmış

sigaralar az

herşey boktan

terso


arsalar gereksiz


arızalar var


kelimeden kelimeye koş tur dur

ööö
böö

yeter be


be
hafif


yeter de

de ruh
ruhlarla temas
ruha sadakat

ruhlarla oyun

bilgisayar başında yoğun iş
falan filan


çok sıkıcı herşey

sevilmeyi bile sıkıcı ilan edicem
çok sıkıldım

sevilmemek ve sevmemek zaten siz daha iyi bilirsiniz

sayfalarını çeviremediğim için, kendimi çok yalnız hissediyorum dünyada. bunu yaşayan çok az insan kaldı. belki de hiç kimse yok. kendimi, bir kitaba ancak öyle yakışabilirim diye kandırıyorum. ekranlardaki isteri yaşanıyor sokaklarda, iş yerlerinde işbitimine dek kasaya kapatılmış ve kıstırılmış hislerde, psikolojik yaptırımlarla ve psikolojik telkinlerle dönüyor dünya. bir alt sınıf televizyonla, bir üst sınıf internette. üst sınıfın "aç-kapa" yapmaya meyli var. alt sınıfsa televizyonun yaptıgı gibi kendini görmezden gelerek 24 saat yayını sürdürüyor.

bu kaotik dünyada hala sınıflara inanmıyorum. bu alt üst olmuş dünyada, alt ya da üst sınıflar o kadar matrak geliyor bana, buna ragmen gülmüyorum. zaman tutmuyorum, fakat epey uzun anılar diziliyor düşünceye girdigimde. düşünce ipince bir ip gibi ve üzerinden yürümek güç. dünyamla birlikte, düşüncem de sallanıyor.

dünyanın sayfalarını agır agır çeviremedigim için memnuniyetsizim. içimi doldurmuyor dünya. oysa, ögrendim ki kitaplar bunu yapar. kitaplar, beni yogun ışımaya maruz bırakmıyor. lambayı söndürdügümde sözcükler okunamaz oldugunda, bir önceki sayfaya dönebiliyorum gözümü kapatıp. okumak için gözlerime ihtiyacım olsa da, hayallerim için onlara hiç gerek yok. şimdiye dek gördügüm şeyleri dönüştürerek ya da sonraki sayfaları hayal ederek devam edebiliyorum.

yazıya artık inanmıyorum. bunu yazdıgım halde ...yazıyorum. bu, büyük çelişki. sanırım çelişkiyi yaşıyorum. ...bu yüzden, samimiyim.

büyük dramlar... ekmegin kurumasından ve aç kalışımdan daha büyük dram yok. başkaları kadar ben de ölüyorum. hatta, gün gelecek onların ölüşünü unutacak kadar çok ölecegim. bu yüzden, büyük dramlardan başka bir şeye açık odam yok. binamı dinamitledim. ..........ve kardeşim camı örttü.. televizyonda aliye var. başka bir odaya geçebilirim ve bunlardan uzaklaşabilirim. ama yapmak istemiyorum. kardeşim bulgur pilavı pişirsin. ben feminizm okumuş olayım. kardeşim aliye'yi seyretsin. ben dünyanın sayfalarını çeviremedigim için yaşamın beni kesmedigini söyleyeyim. ince kagıt kesigi. çizilmiş parmaklar. sonra fark edilen acı. dünyanın beni kesmedigini söylerken, kapıldıgım şey, belki de sadece henüz farketmemiş oluşum.

bugün biraz kuran okudum. furkan suresi. gözümü kapayıp, internetteki kuran sitelerinin birinden seçtim okuyacagım kısmı. insan gözü kapalıyken tıklayabiliyor. "furkan" kelimesini ilk gördügümde aklıma, bir zamanlarki arkadaşım furkan geldi. onu, uzun süre düşünemedim. aklımda kalan tek anı, okul servisi fren yaptıgında, servisin en arka koltugundan en ön koltugun arkasına kadar uçmasıydı. ve çok zayıf oluşu. ve sonra sivas'a gidişi. ve çok kısa oluşu. arkasından, "belki kangallarla birlikte izbanduta döner" denilişi. hiç bir şey hissetmeyişim. hatırlarken hafızamın çöplügünde gezinişim ve sadece hatırlayabiliyor oluşumdan duydugum yaşam hissi.

bugün, bir kadına heyecanlandım. ucuzluga düşmüş dergilerin berbat sayfalarından birine fotografını basmışlardı. fransa'da orkestra şefligi yapan ve adıyla ilgilenmedigim bir kadın. "ilk kez betofu'nın appassionata'sını dinledigimde yedi yaşındaydım. ve o an aldıgım tadı bir daha hiç duymadım. klasik müzik, bence, bu yüzden burjuvaların degil elinde kaleşnikof tutmuş insanların müzigidir. yani, yontulmuş hislerin degil, fırtınanın karnında çalkalanmışların çok büyük tad alabilecegi bir müziktir." diyen bir kadındı. çok büyük bir heyecanla appasionata'yı aramaya başladım. çünkü kendimi parasız, fakir bir burjuva gibi hissetmeye başlamıştım ve bu yolda daha fazla ilerlemek istemiyordum. bir an önce saldırı planları yapmalıydım.. ve bu da, benim yolumda yordamımda, ancak müzikle olabilirdi. müzigin farklı gruplar, ve virtüözlerin elinden çıkmış çeşitlemelerini dinlemeye başladım.... şarkılar internetten inenene dek uyudum. çünkü, yapacagım, yapmak istedigim herhangi bir şey yoktu. ya da olsa da yapamazdım. şarkılar indiginde, önce, secret garden adlı grubun appasionata'sını dinledim.

bir kızılderili öyküsüne düşmüş gibiydim. ve buzullar... hasta yattıgım kızakta, donarak ölmemem için, etrafımdaki beyaz ve gri sibirya kurtları bana refakat ediyorlardı. gri buzun üzerinden kayarken, geride mavi çizgiler bırakan kızagı çeken köpeklerin yanısıra; ellerimi yalayan kurtlar, şah damarımdaki kanın donmasını engellemek için gırtlagımda soluyan başka bir kurt, gögsüme yatmış bir köpek daha.... beni korumaya çalışıyorlar ve buzun üzerinde gitgide uzaklaşmama ortak oluyorlardı. bir kızılderili öyküsüne düşmüş gibiydim. tüm bunları anlatan sanki bir kızılderili kadındı. saçları simsiyah ve tepesinde at derisinden bir bant vardı. öykü, bir tüccar gezginin heybesinde, kutuplardan, yeni dünya'ya kadar taşınmıştı. kızılderili çocuklar, öyküdeki yüzümü göremiyorlardı. ben de öyle... kalbimin sızladıgı yerde kurtlardan biri uludu. sonra yine gögsüme uzandı. ve hırıldadı. kızılderili çocuklardan yalnızca biri bunu duyabildi. çünkü o, digerlerinden farklıydı. benim için farklıydı. anneleri için hepsinin bambaşka oluşundan farklı. çünkü, o kızılderili çocuk bana benziyordu. ve tıpkı benim yaptıgım gibi, kendinde beni gördü. anlatan kadın, hikayenin geri kalanıyla geceyi oyalarken; o çocuk, kimseye belli etmeksizin ateşin etrafından ayrıldı ve gölde yüzen atların yanına kaçtı. ben, kızagın üzerinde uzaktaki buz bugusuna götürülürken, rüyamda o çocugu görüyordum. çocuk, yıkanan atların yelelerinden akan suyun ışıltısıyla geceyi geçirirken; ben çocugu seyrediyordum.

bir kız çocuguydu. saçları sarıydı. atlara insanlardan daha çok güveniyordu. günü geldiginde bir at kadar güzel olacagına inanıyordu. bir at kadar uzak. bir at......................... henüz bilmedigi gelecegini hak etmiyordu. çünkü, o, bir at olmayı hak ediyordu. başkalarının efendilerinin "vahşi" adını koydugu, özgür bir at. çamurun içinden geçen ve kirlenmemiş. gece, gölde diger atlarla yıkanan ve sessiz. ona, insanların kendilerini asla taşıtamayacagını bilen, asla insanları taşımayacak olan, ve gözlerinin hüznünü taşıyan bir at. Atlar, kızılderili kız çocugundan korkmuyordu. Bense, ellerimi yalayan, boynuma soluguyla gelen, gögsüme yatmış olan kurtlardan korkmuyordum.

beyaz fanilamın yakasını ısırarak yırttıgımı fark ettim.

durma hiç. bende hiç bir şey yok.

kusulamayan bir mide bulantısı. 'kötü görünüyorsun, seni bir arkadaşına götüreyim mi' diyemedigim yabancılar. kıramadığım eski bir masa lambası ampulüne bakarak 'gözyaşlarımı yakmaya çalıştım bu gece' diyen. başkalarının kötülügünü şehvette arayan. metro'da, yanında, karşında oturan ya da ayakta duranlardan biriyim. sen de benim için öylesin.

hiç durma. yok hiç bi şeyim. iyiyim... malesef iyiyim...çok. iyiyim.

bi müzisyenin gey hayranı. annesiyle aglayan. dökülen yaprakları özleyen. o kadını yazmayı denemeyen. bu akşam bi kitapla mutlu olmuş. ...........herhangi. maalesef hiç biri! duvardaki gölgeme bakana dek yüzümü bile unuttum. burnumu. saçımı. gözlerimi... ki gölgemde görülen şey yalnız karaltı. bu sabah falımda 'ileriye dair ne yapacagınıza karar vermek için dogru gündesiniz' yazıyordu. ve ben, şu sabah, yazıya inanmadıgımı anladım. ....maalesef, iyiyim.

keşke dogdugum akşamüstü, ölmüş olan tüm diger kardeşlerim gibi ölseydim. dogacagı söylenen çocuklarım benş affetsin... ama onlara, ölümden daha güzel bir yaşam veremem. hiç bir baba, çocuguna ölümden daha güzel, daha şerefli, daha yarasız bi yaşam veremez. babaların varlıgı çocukların yaralarını deşer yalnızca. zavallı babalar... ve bir de yaşlandıklarında, bunu anlamaya başlayanlar........ zavallı prezervatifsiz dünya......... prezervatiflerin içinde korunması gereken dünya......... acıdıgım dünya... ve dünyaya acıyan zavallı algım.... ve ben.... ne kadar boş....

keşke evde bir kutu kesme şeker bulsaydım. belki bir anda cennete düştügünü sanan tarihin önemli bir insanı gibi mutlu olurdum. ve birden ........ne yazacagımı bulurdum.

elma sepeti üstünde şeftali reçeli yazardım.

birileri gülümser ve güzel bir rüzgar eserdi okuyanın burnunun üstünden.


........................iyi ki sigaram var.

sigarasızlıktan delirdi ve ölmeyi istedigini yazıyor denilmesine dayanamazdım.

bir arkadaşımın arkadaşı eroinden ... kanserden... yaşamdan... öldü.
çekildi.
gitti.


............................................................

aşkı agzıma sıçtırdıysam bunu neden yazmayayım ki.


..............yolda düşecek gibi oldugumda neden tutunuyorum ki.

neden kendimi o an bırakmıyorum ki.

şimdi de 'ki' evreme girdim.

....................

Ben yazıya inanmıyorum. Hatta yazıdan nefret ediyorum. İnsanlara da inanmıyorum. Nefret bile etmediklerim var..... Güzel hikayeler yalanmış. Herkes herkesi kirlettigi gibi ben de öyle yapacagım. Yaşamanın saklanan ismi buysa.. yapacagım.

Ben neden böyle yazıyormuşum....
aslında hiç böyle degilmişim...

nasılım ha? söylesene......


Ben neden böyle yapıyormuşum...
aslında hiç de öyle degilmiş....


nasılmış ha.................. yo, buna gerek yok. hiç bir şey dinlemiyorum.

sadece, lale devri'ni dinliyorum.

ne annemi düşünecek haldeyim ne babamı ne kardeşimi ne seni ne onu ne de başka birini...
kendimi bile düşünemezken... başkalarını niye?

aklım gidip geliyormuş. içine bin de seni de gittigi yere götürsün.

aklım duruyormuş. yeterince hızlı okşarsan hareketlenir.

aklım... akıl aslında en baştan zavallıymış.

hiç bir şey... her şey....

:)))))


iyi olmaktan da domuz olmaktan da kusabilirim. ebilmek abilmek. belki de bitti. 4 kalem pil yutup ölebilirim... çinko muydu yoksa uranyum mu... hiç düşünmeden... ya da düşünürken derin ve karanlık uykuya dogru... gümüş platin.

ekmek alabilmek.

ekmek yiyebilmek.

hayat sahiden zor yaa... diyebilmek.

sıgırdanlıkta devinerek yayılmak.....

bi adımlık boş alan bile bulamamak. ................................................................eskiden........ ahahah.... düşüncelerim hep ilk cümlede düşüyor..... ne güzel..... armagan'ın boş ekrana mektupları... ne kadar güzel..... bi çagın kapandıgını yazmanın artık hiç bi halt hissi vermiyo oluşundan anlıyorum.

bi çag kapandı. artık herkes hep birlikte yazıyoruz. ve bu bana herkes gibi hissettiriyor. dilek şart kipi. artık beklemedigim bissürü vidyo klib. p yerine b yazmak ve dil devrimi. didem'i özledim... hep gelib yazan didem'i..... artık hiç inanmadıgım belki de bebegini emziren ve akşama yapacagı yemegi dümdüz düşünen ve uçuşan çilek reçeli baloncuklarından falan geçmiş olan didem'i.

didem'in beni bulmasını istiyorum.

bana bi tek şey söylemesini... bilmedigim bi tek şey.... yine beni heyecanlandırmasını...... belki yaşayabilirim.


sokakta nefes alabilmek................... hiç bir zaman kimse için kesintisiz ilgim yoktu. ve kesintili ilgi bile beklemedim. beklemiyorum. yorumların huzurunda gezinirken ruhum bi camideki münafık gibi kabarıp benim nefesimi kesip duruyodu. yorumlamak hiç bir yerimi heyecanlandırmıyor. gülüyorum hayata. gülen gözlerle ve dudaklarla ve ellerle ve kıçımla ve dizlerle bakıyorum. bu beni daha çok somurtuyor. gülen çocuk yüzlerinin üstüne boya dökülmüş gibi geliyor. keşke bir gün karen'in bir gün lorca'nın bir gece umay'ın içinde olsam... onlar yazarken... sonra yok olsam... keşke bir cin olarak dünyaya gelseymişim galiba... birilerinin içine tam da istedigim gibi girermişim... belki de sexe olan merakımın tükenişi yüzünden yazarken duruldum. ve artık sözcükler 35 derece ateşle yanan bir hastaya degen parmaklar gibi irkiltiyor.... bazen / belki / sanırım / istiyorum... tüm bu sözcükler hatırlayamadıgım anılarla ve duraksamalarla dolu. hala 1 pil bile yutmadım. kalem pil. ve hala umay'ın verdigi çakmak beni mutlu ediyor.

neden hala bitmiyor.....


başkalarının acısına bakmak / susan sontag:.....
başkalarının acısına bakmak istemiyorum. başkalarının acısıyla tıkadım gözlerimi, kulaklarımı, ..........kendi acıma bile bakamayacak haldeyim.

başkalarının yaşamlarına bakmak/ armagan
başkalarının yaşamlarına da bakmak istemiyorum. ÇÜNKÜ BAŞKALARININ YAŞAMI ACI!

kahvemin soguyuşu bile karanlık... karamsarlık nerde....


sokaga çıktıgımda çok aydınlık her yer. insanı güneş'in kalbine babasının kılıcını batırmaya itecek kadar çig ve aydınlık. hep yagmur yagsa. hep sonbahar kalsa. ya da zihnime sonbaharda bir mil çekilse. miladımı unuttum.

dün ya da önceki günden de önce... keşke on iki yaşıma dönseydim dedim. keşke on iki... ve on iki yaşıma dair hiç bi şey hatırlamıyorum. ben sahiden hatırlamaya on üçümle başladım... belki de bi de yedi. yedi yaşım....

sonrası dağ, kaya, çakıl, kurak ovanın tenekesi.

Tanrı'ya bile kızgınım. Bana, isteyip istemedigimi sormadan bir yaşam verdi. Hoş... sorsaydı da, istemiyorum demeyi beceremezdim. İşte herşeyin başlangıcı ve sonu.


.................gerçekten yalnız olmak istiyorum. sürünmenin olmadıgı bi yerde sonuna kadar. cennet bile yalnız bir yer degil... ne de cehennem ve acısı.... yalnızlık nerde.... bu halimle bile yeterince yalnız degilim.

belki de sırf bunun için bir tanrının oldugunu bile bile, kafir olmalıyım. ...............herşeye ve herkese ihanetten başka çıkış varsa neresi.................................................................


............durmak istiyorum.
duymak degil... görmek degil... dokunmak degil... ve bunları yapmayışımın bende arzu yaratmasını degil.

durmak istiyorum.
periyodik tablodaki elementler bile durmuyor.

bir atomun bile duran parçası yok.

......................
DURMAK ya da DURdurMAK istiyorum!

................................................ yorgunluk, öfke, sevgi.... hiç

hiç. nokta.


..................................................hahahahahahaha




....................................................gizli gizli kendinden başka bi tanrıya inanan bir mısır tanrısı olmak gibi.


....................................................................noktalar koyarak yanılmak gibi..



ve bu sözcük: gibi......


ve aralara koydugum boşluklar


ve kibarlık


ve kibarlıktan susmak


ve kibarcık



ve kabarcık....


kabarcıklar ortasında şelalenin içine giren bir gemi kazası...............

saçmalama hakkı.


saçmalamak hakkı.


uyusam ve uyanmasam.

canım yanmasa.

şekersiz kahvenin yüzümü ekşiten tadı.


'beni bi süre görmeyeceksin. msn'e giremeyecegim. sebebi: istemiyo oluşum. çünkü artık yazıya inanmıyorum. dolayısıyla, ..manasızım.'..............bile yazamıyorum.


........................artık yazıya inanmıyorum.
başka hiç bi şeye inanmıyodum.
artık inanmıyorum.


..bi tanrı var biliyorum.... ama deliligim falan yok... ve o olmadan hiç bişeyin, bu dünyanın dönüşmemiş halinin bana hitap edecek bi sesi, bi şarkısı yok.

deliler gibi aglamak istiyorum.
bunu bile yapamıyorum.

buruk tebessümüm de yok.

Halının üstünden kalkamıyorum. Masa lambasıyla aydınlatılmış karanlık bir odada - tepede ampulum ve florasanın olmadıgı bir salonda - duvardaki filmin karşısında.... donuk bir fil resminin karşısında kaldım. Halının üstündeyim.... nerede eski kaotik kargaşa.... nerede 'neredeyim?' soruları....


gözyaşımı masa lambasının ampulunde, halının tam üstünde yakmaya çalıştım... belki artık kör olmak istiyorum.

yazı benden sogudu.... ben.... kendimden.

tanıdıgım insanlara bunu neden yapıyorum.... tanıdıgım insanlar bana bunu neden.....

annem neden lale devri'ni bana 2 gece üst üste dinletip beni aglatıyor. sonra aynı konsere gidiyoruz ve bir kez daha.... annem benden ne anlıyor... ben lale devrinden .... ne....

sinirlenmek bir suç degilse niye yanlış.... hep sevmem gereken başka bir kadın neden ben sinirliyken benimle konuşmak istiyor... bacaklarımın arkasına sanki bin wattlık elektrik veriliyor... kasılıyor... ve omuzlarım da ...bilmiyorum... egik diyemeyecegim kadar gergin.

yazı benden sogudu.... yazı aglayışımı bile kuruttu....... gülüşümü bir şeytanınkiyle karıştıracak kadar kendimden sogudum.

benim hiç arkadaşım yok.

aşk diye bir şey de yok.

yazar da degilim.

yazamayışımdan herşey okunuyor.

hiç bir romanda kaybolmadım.

hiç bir zaman armagan olmadım.

lale devrinin benimle ilgisi yok.

sigara içmenin bir keyfi....

aptal yazılarla kaybedilen zamanın telafisi ve aptallıgın her şekli.... hiç biri için, dogmamın bir geregi yoktu.

tanrı benim boynumu bükmemi mi istiyor... olmayanı kabullenmemi mi...
o'nun oldugunu biliyorum... peki... tanrı, benim... hayatta olmayan şeyleri kabullenmemi mi istiyor.

tanrı bir şey istiyor mu?

banane tanrı'dan diyecek kadar neyim... ney miyim.....

uzaktayken atılan mesajlara bile kapattım mı defterimi ve telefonumu ve camımı ve kameramı.....

gülerken neden kahkahanın peşinden gitmeden, daha gülümsemem başlarken kesiliyorum?

neden diye sormaktan başka bir bok var mı.....

lale devri beni aglatırken yazmaya başladım ve yazı bana ihanet etti.

benim hiç arkadaşım yok... yazı bile artık yok.

yaşamayı boşver, agza alınacak bir intiharım bile yok.


havada gaz kokusu var, açık pencereden geliyor... denizin ortasında, dubanın altındaki paslı varillerin arasına saklandıgım zamanki koku bu. duvarın içine girmek isterdim. silmek istedigim fil çizimiyle temas etmeyecek herhangi bir yerde.... onu çizmemiş olacak kadar yaşamamış olmayı. ......dogar dogmaz sünnet edilmesi daha saglıklıymış erkeklerin... bence en iyisi dogar dogmaz .... hayır bunu yazamam.... şimdi hiç sevmedigim ve bir zamanlar sag kolu oldugum bir falcı '2 çocugun olacak. ikiz dogacak. biri dogarken ölecek.' dedi............................... o çocugun yaşamına kendi kaybedişimi ve bırakma ve tükenme istegimi karıştırmayacagım. ....bi insan sahiden tükenmeyi ister mi ki zaten.... ben, diger varlıkları gördügüm zaman, kaç kişiye insan diyorum ki.....

yazı beni terk etti.

ya da ben onu terk ettim.

.......tekrar başlamaya istegim çok ama hep olmayan şeyleri istedim.

......güzel romanlar okuyup onlara inanmak istiyorum. ve bi de belki tanrı'ya.

Sex, uyuşturucu, alkol, aile, din, eğitim, saç kremi, transpoitting imgeleri, koyu kahve, çift küllük, televizyon, yaşam, hikaye, almodovar, john woo, peter greenaway, dans yarışmaları, flamenko, kocaman karlar, soyut, .....somurtkan suratlı boyuta yollanılmış olmanın verdiği yalpalamanın öyküsü. Annem pişman olduğumu ağzımdan duymaya çalıştı mutfak masasında. "Hayır." dedim. Pişman değilim, kimden utanacağımı bilmiyorum. Keşke ona "beni doğurduğun için pişman mısın?" diye sorsaydım o an. Cevabın "hayır"a geleceğini bile bile.

Sonunda istediğim oldu. Kimsesizim.

Kurt Cobain "Söyle sevgilim, dün gece nerede, kimlerle uyudun?" diye çığırırken ağlamaya başladım. Bunun için bir sevgilimin olmasına, bana söylemesine, bir dünü hatırlamama, geceleri uyunmasına gerek yoktu. Ağlamak bazen hipergerçekliğin ta kendisi diye - hissediyorum.

İkinci paket sigaramı içmeye başladım. Eğer sokağa çıkacak kadar arzum olsaydı sabah aldığım o şarap şişesini kaç dikişte bitiriyorsam o kadar içişten sonra metroya binerdim. Metro en verimli bulduğum yerlerden biri. Kimsenin yüzüne bakmıyorum. Peki.. arada sırada bakıyorum, çünkü her yer insan kalabalığı. Ve benim bilmediğim bir kaç yüze hala ilgim var. Bakıp çekiyorum. Bakıp çekiyorum. Baktıklarımı fark ettiklerini hissettiğim an önüme çeviriyorum bakışımı. Kimsenin ona baktığımı bilmesini istemem. Hiç bir hayata girmek. Alanımın sınırları tarifsiz bir kapalıdevre koruma sistemiyle çevriliyken kimsenin benle hikaye kurmasına katlanamam. Artık kimsenin gücüne gitmek istemiyorum, üzmek benim için fazla sert.

Sigarayla geberebilirim.

Geçende, edebiyat okuyan bir arkadaşım şöyle dedi: "Erghian diyor ki; Türkiye gibi ülkelerden hep alegorik yazın çıkarmış. Çünkü biz bireyselleşmeyi tamamlayamamışız." Erghian kim bilmiyorum. Muhtemelen o da Adorno ya da Horkheimer gibi bir isim telaffuz etmişti, ama ben aklımda tutamadığım için hayalgücüme dayandım. Erghian'ın adresini bilseydim ona bir kartpostal yollardım. Gel beni araştırmana eksepsiyon olarak ekle diyen. Sakallarımın üzerindeki ince dudaklarıma oje sürer ve ojem kurumadan kartpostala eklerdim. Artık dudaklarımın çatlamasından korkmuyorum. Bedenim çoktan beri pek geri planda, yine de faaliyetlerini sürdürebiliyor. Bitlendiğimi öğrendiğim zaman da bedenselden çok soyut bir düşünceye saplandım. Tam da ailem ve toplum için parazit olarak yaşadığım bir dönemde, odamda kapalıyken bitlenmiştim. Onları kasıklarımdan yakalayıp iki tırnağımın arasında sıktığımda çıt sesini duyduğumda büyük bir rahatlama hissediyordum. Sanırım çoğu şey gibi bitlenmenin de dominant zararı psikolojik.

Bir yazar olmadığımın kabullenişiyle bir yarı ayyaş yarı bilgili yarı hayalci yarı orta sınıf yarı burjuva yarı tv meraklısı yarı sinefil yarı küfürbaz yarı aşık yarı nefretli yarımın da yarısı olan katastrofik kimliğimi kale almadan bir sigara daha alıyorum kutumdan ve yakıp bir an için daha zamanın izmaritin ucunda yanmasını istiyorum. Külünü yere silkmeyeceğim. Temizlemek istemiyorum.

Bir süredir Eco okuyorum. Umberto Eco'nun teorik yazılarının beni romanlarından daha çok heyecanlandırdığını fark ettim. Açık Yapıt adlı önermesinde benim çocukluğumdan beri sürdürdüğüm yaşantılar bütünümün savunusunu yapıyordu. Umrumda mıydı? Hayır, çünkü yaşamımı kimseye karşı savunmayacağım. Tetik benim elimde, kar yağdı eldivenim yok. Tabancam da öyle. Ama Yine de karın sevincine, camın şeffaflığına, şimdi gidip alacağım kahvenin duyusal edinimlerimi had safhada tatmin edecek oluşunun bilincine rağmen TETİK benim elimde. Belki de tüm bu sözcüklerle çekmiş oluyorum tetiği, biyolojik ölüme gerek bile yok.

Ben nasıl bir izolasyonla ilk gençliğimi sürmüşüm geri dönüp baktığımda anlamam çok güç. Ve bir yandan da, bunu anlamanın haricinde, gün ışısa, şu market açılsa ve bir şişe şarap alsam diye çınlayan bir iç sesle uğraşmak durumundayım. İlk gençliğinde paçası şehir çamuruna bulanmış her gençten sekizi Nirvana'dan haberdardır ve bir yerde dinlemişliği vardır bu grubu. Oysa, ortaokuldan beri duyduğum ve Backstreet Boys ve Madonna ile birlikte hiç umrumda olmayan bu grubu şimdi dinliyorum. Yirmi dört yaşında- olacağım bir kaç zaman sonra ve belki bu bir şans. Lisede ergenlik bunalımlarının intikamını Kurt Cobain'le suç ortağı fantazisi yaptıkları bir müzikte çıkaran gençlikle birlikte değildim. Yalnızlığa eskiden beri meylim var. Onlar Nirvana albumlerinden sıkılıp kasetleri kolilere kaldırdıkları zaman da hala alakadar olmadığım biriydi Cobain. Sonra Internet'ten bütün diskografisini indirdim. Hep dinlemiyorum. Ancak intihar mektubu ile birlikte algılarımı açtığım zaman görüyorum ki benim burcumda olan Cobain sahiden hassas bir adam. Ve benim yalnızca hassaslığını algılayabildiğim insanlara gereksinmem var. Ölü ya da diri olmaları fark etmiyor.

Biraz durup kendi geçmişimi anımsıyorum. İyi ki ülkenin en iyi finanse edilen ve dolayısıyla kapitalist sisteme en iyi adapte olmuş çalışkan (alanlarında çok okumuş ve yazmış dolayısıyla işlerliği olan) öğretim üyelerinin olduğu bir üniversiteye girme saçmalığını göstermişim. Üstelik aynı üniversitenin liberal politikaları destekleyen yapısıyla örtüşür bir de bilimsel özgürlük iddiası vardı ki benim ihtiyacım olan tek şey şu an camı açıp atlayabilecek kadar özgür olmam. İyi ki o üniversiteye gitmişim ve yarın uyanırsam; okuyacağım yazılarda, seyredeceğim filmlerde ve oturacağım masalardaki insanların da en az içeri gelen kızı boş sidiler hediye ederek becermeye çalışan filmci kadar zaaflı ve insan bir yanları olduğunu biliyorum.

Derin olmadığım zamanlarda kendimden uzaklaşıyorum. Ama şu an sahiden yazmam lazım yoksa sigaradaki adlarını bilmediğim ve bakmaya da üşendiğim gazların hışmına uğrayıp başka türlü daha az fantastik bir sağlık sorunu yaşayabilirim. Sanırım verimliliğimin artması için sigarayı bırakmalıyım. Ardından, geçireceğim histeri krizinde azgın bir kaltak gibi yaylı yatakta zıplamak ya da kirli sakal bir Okan Yalabık gibi zippo çakmağımı bir buz kütlesine sürtmek hakkında hayaller kurup, onları kelimelerin kendiliğinden sıraları geldikçe görüntüye dahil oldukları bir anlatıya dönüştürebilirim. Bazen Woody Allen'ın 1000 öğrencisinden biri olduğuma dair gündüz kabusları görüyorum. Ne yazık ki hep James Dean için vardım. Tüm alt ve üst dudak saklanışlarımda ve her ortadan kayboluşumda, 10 yaşımda annemle birlikte bir koltukta yatar vaziyette, gayet oedipal bir vaziyette, Urfa'da seyrettiğim siyah beyaz ve adını bilmediğim bir James Dean filminin izini sürdüğümü sanıyorum şu an. Hiç kimse hiç bir şeyi kanıtlayamaz. Ama ben bir takım sebepler öne sürerek inandırabilirim.

Beynimde, taşıyamayacağım kadar vaka, insan, hikaye, durum, vaziyet, ilişki, bağlantı, ve sözcük dönüp duruyor. Çarpışmalarının benim için bir atom bombasından farkı yok. Bir kez daha sigara solumalıyım.

Tüm bu trafiğe rağmen, ve belki de bu trafikten bitap düşüşüm nedeniyle deliler gibi yorgun ve öfkeli düşüyorum. Az önce, mutfak yolunu aldığımda, şarap ve sigara için önüme düşen iş fırsatlarından bir kaçına e-mail atmayı geçirdim. Her akşam 1 şişe, tatil günlerinde 2 şişe şarap içerek ölüm anına dek geçen süreden etkilenişimi biraz durdurabilirim. Bir nevi tampon.

Bir arkadaşım bana 2 şey söylemişti.
Senin iki sevgilin olacak bence: biri erkek biri kız.
Ve Marilyn Monroe gibi bir küvette bileklerini kesmiş bir şekilde ölü bulunmanı istemiyorum.


Anladığım kadarıyla:
Benim asla hiç sevgilim olmayacak. Yaradılışımın, şartlandırılışımla bütünleşmesi sonucu görünen kalıbımda en baskın yeri sessiz çözümlemeler teşkil ediyor. Evet, aşık olabiliyorum, ancak aşıkken bildiğim oyunları oynayamadığım için pek şansım olduğunu sanmıyorum.

Bilek kesintilerine gelince... Sanırım, eğer bir gün ölmek istersem; kendimi öldürmek yerine, kendimi birine öldürtecek kadar kötüyüm (Vasat bir kiralık katil operasyonundan bahsetmiyorum). Provakasyon sonucu karşımdakine kendimi öldürtebilirim diye düşünüyorum. Çünkü, dünya insanları ile de kendimle olduğu gibi çetrefilli bir ilişkim var. Bir yandan asla zarar görmelerini istemezken, diğer yandan insanî olan herşeyin içlerinde olduğunu görmeleri hoşuma gidiyor. Bu sebeple çoğu kez aptal, çoğu kez çok zeki taklidi yapmışlığım vardır.

Kötü bir ruh olduğumu zannetmiyorum. Hatta iyi bir ruhum. Fakat, bu dediğimin geçerli olması ancak "merak" dediğimiz kavramın normatif bir değerle ilişkilendirilmemesi halinde söz konusu olabilir. Sanırım tüm bu cümle yapıları Eco'yla kurduğum empatiden kaynaklanıyor. Benim bir sorunum yok, sizin varsa.... geçmiş olsun dileyerek Brechtyen bir yabancılaşmada keşfinizi sürdürmenizi dileyerek öteki paragrafa geçiyorum.

Sanırım aylar önce, ekstaziden tamamen tiksinmiş ve bir daha dönüşü olmayan bir firar yaşamışken, bir düşünceyle irkildim: İlk günah neydi? Adem ve Havva'nın meyva yemesi hikayesi epeydir dillerden düşmedi. Sanırım bir kaç bin yıldır aktarılan bu hikayenin sembollerle çok defa açıklandığına eminim. Fakat, hepsini okuyacak ne sabrım ne vaktim ne de samimi bir ilgim olduğu için yine içime kapandım ve hayalgücüme yaslandım. Seks, yani kimi zaman duygusal alışveriş ve paylaşımın doruğu olan kimi zaman tüm iğrençliğin bütün yapışkanlığıyla kudurduğu bir sikiş sokuş olan cinselliğin ilk günah oluşu beni bir süredir ikna etmiyordu. Oralarında yaprak olduğuna da hiç inanmadım ve o ressamlar - bilmem hangi çağlardan nasıl etkilenmişlerdir - resmedişlerindeki pastellik de beni olsa olsa ancak barajlanmaya çalışılan bir nehir hissinde bırakıyor ve çekip gidiyorlardı. Penisin, vajinanın, dudakların, anüsün ve bilmemnerenin içine; biyolojiye de el atmış ilahi bir güç tarafından dokunmuş olan sinirlerimizden aldığımız, görece kısa süreli olan zevkin, hem İLK hem de Cennet denilen huzur çeşmesini kurutacak kadar BÜYÜK bir günah olacağına inanmak için sanırım ya hep ekmek yiyerek karbonhidrata dayalı bir besin rejimi izleyip düşünsel kapasiteleri minimalde sürdürmek gerekiyor ya da salt itaatkar olmak... toplum kuralları karşısında. Doğduğum ülkeyi, doğduğum kıtayı, doğrulduğum Dünya'yı düşündüğüm zaman, bir kısım insanın ekmek bile bulamadığını göz önüne aldığımda... İlk Günahın sex olduğuna dair bu yorumlamanın bi kaç bin yıldır - biraz zayıflayarak da olsa - ben kuluna dek varmış olması gayet anlaşılır geliyor. (Anakronistikten daha farklı bir zaman yanlışı yaptığımın farkındayım. Sonuç itibariyle, o bi kaç bin yılda hep ekmekle beslenen ve ekmeksiz insanların ağırlığından bahsedip bahsedemeyeceğimi bilmiyorum. Ama pardon........ burada, o yazanların lanet okuyup, uykusuz gecelerinde küfrederek yazdıkları makalelerden birini yazmıyorum. Canım isterse, dünyada ekmek kıtlığı bile çıkarırım. )

Peki tüm bu laf kalabalığından gayrı, İlk günah neydi?

Şimdi, bir dedektiflik öyküsündeymişçesine olayı anımsayalım. Anlatılana göre; adam duruyor, yılanımsı şeytan kadına bir meyva sunuyor, kadın kanıyor ya da canı istiyor kim bilir, sonuçta elma kırmızı, ardından elmayı adama uzatıyor. Adam elmayı yiyor. Sonra sevişmeye başlıyorlar.

Burada müphem olan pek çok durum var. Cevabını ancak Tanrı'dan alabileceğim ve dolayısıyla herhangi bir okumuş yazmışın yalnızca daha önceden yazılmışları tekrar edeceği için beni gayet heyecanlandıran bir bilgi. Ben bilgi üzerinde tek iktidar tanıyorum: adı Tanrı. Diğer insanlar yazılmış bulguların papağanı gibi geliyor. Dolayısıyla hayalgücümü kendimi bile şımartmadığım kadar şımartıyorum. Şimdi, kadın o cinsi sabitlenmemiş ve farklı din kitaplarında farklı sözcüklerle ifadedilen meyvayı önce kendi mi ısırıyor? Yoksa ısırmadan önce adama mı uzatıyor? Eğer bu sahne sahiden insanların hayaldünyalarının dışında bir yerlerde, yaprağı dökülen, toprağı ıslanan, bulutları olan bir diyarda yaşandıysa - ki benim inancım öyle - o meyvadan ilk tadan kim? Yoksa meyvayı bir ağaca bağlayıp birlikte aynı anda ısırıp mı sevişmeye başlıyorlar? Bu, erotizm ve aşk teması açısından daha sağlam bir tabloya sebebiyet verebilirdi. Kimi Wong Kar Wai filmlerinde gördüğümüz uzakdoğulu yoğun erotizm hangi konuda olursa olsun düşünürken güzel bir araç. Erotizmin araç olarak kullanılması beni kendime biraz daha yabancılaştırıyor ama olsun. Nasılsa yirmi dört senedir kimseyle sevişmiyorum ve artık bir rahip olmak istemediğime dair oturmuş olan kesin inancım dolayısıyla istediğim herhangi bir kavramı herhangi bir cinsel ifadeye dönüştürüp canımın çektiği yerden cümlemi sürdürebilirim. Paragrafın ilk cümlesine dönersek; ilk günah neydi sahiden? Vajinanın penisi içine alması mı? Yoksa penisin vajinaya girmesi mi? Bence ikisi de günah olamayacak kadar cılız. İlk günah MERAKtı! Havva'nın yılanî şeytandan ya da şeytanî yılandan meyvayı almasıyla başladı. Bu bence muhteşem bir metafor ya da muhteşem bir meyva! Elma ya da armut, bu durumda fark etmiyor.

İnsan huzurunu merak ederek kaybetti.


....................birazdan bir yazıya daha giricem, bakalım bu defa yazım sayfada görüntülenebilecek mi? Ben bunları bile merak ediyorum. O kadar huzursuzum ki....... full time uykusuzum.